அடக்குமுறை

அரசாங்கத்தின் அடக்குமுறைகள் என்றைக்குமே அடித்தட்டு மக்களிடம் தான் நடக்கிறது. அது மேல்தட்டு மக்களிடம் நடந்தால் மனித உரிமை மீறல்களாக கோர்ட் வாசல்களுக்கு கொண்டு செல்லப்படும். ஆனால் வாழ்க்கை போராட்டத்தினை எதிர்கொள்ளும் மக்களின் பிரச்சனைகள் குறித்து யாரும் கவலைப்படுவதில்லை. எந்த வெகுஜன பத்திரிக்கையும் அது குறித்து தொடர்ந்து எழுதுவதும் இல்லை.

தமிழகத்தில் 1947க்கு பின் நடந்த அரசாங்கத்தின் அடக்குமுறைகளை பட்டியலிட்டால் அதிகம் பாதிப்புக்குள்ளானது வடமாவட்ட மக்கள் தான். இந்த அடக்குமுறைகளின் உச்சக்கட்டம் வீரப்பன் தேடுதலில் வீரப்பன் இருந்த காட்டுப்பகுதியில் வசித்த மக்கள் மீது அரங்கேற்றப்பட்ட கொடுமையான அடக்குமுறை.

Another memory, from a young man whose entire family was taken in, when he was 14 and his brother four: “They started beating us with all across the body and with pounding sticks all across the body. Even though my mother explained about my fathers sick with TB they didn’t stop their beating my father and they severely tortured me with electricity. They nailed my foot and tied my hands in front and kept thorn in front of me and pulled my hand and let myself fall down on thorns and they planned to shoot me as I know Kannada I understood their conversations. These tortures continued consecutively for seven days.” After this the family was separated, the father and fourteen-year-old boy booked under TADA, the sister raped in another STF camp in front of her husband, after which he left her.

A woman’s memories of the arrest of her husband by STF personnel in 1993, after Veerappan had killed 22 policemen, runs thus: “The police also did not hesitate to give bail [the family had pledged their land for Rs 10,000 to release the man after 15 days of custody] as they felt that my husband would die in custody and also could not get any information after severely torturing him thus to be in the safer side the police gave him the bail. Then we brought back my husband to home. He suffered a lot of health problem his back was severely impacted with the torture. His liver was also spoiled and he vomited blood regularly. We had taken him to both private and government hospitals and he was in government for two-three weeks, but we did not have enough money to proceed further for the treatment and brought him home. However, this process lasted for about six months, and my husband survived for about six months and then he died.”

வீரப்பன் கொல்லப்பட்டு ஒரு வருடம் நிறைவு பெற்ற பிறகு வீரப்பனையும் மறந்து விட்டோம். அவன் பொருட்டு சித்திரவதை அனுபவித்த மக்களுக்கு நிவாரணம் வழங்க வேண்டும் என்பதயும் அரசு மறந்து விட்டது. கோடி கோடியாய் கொட்டி அதிரடிப் படையை குளிப்பாட்டியாகி விட்டது.

இன்று தமிழக எல்லையை தனதாக சொந்தம் கொண்டாடி வரும் கர்நாடகா ஒரு வருடத்திற்கு முன்பாக வீரப்பன் இருக்கும் மொத்த பகுதியையும் தமிழகத்திற்கு தாரை வார்க்க தயங்கி இருக்காது. தமிழக எல்லைச் சாமி மண்ணுக்குள் சென்ற பிறகு கர்நாடகா மாவீரர்களுக்கு இன்று தான் சூடுசுரணையெல்லாம் தோன்றியிருக்கிறது போலும்


தமிழ்ப்பதிவுகள்